«Η ανάμνηση περιέχει στοιχεία ΔΜΤΣ όπως αυτά του φόβου, της απειλής στην επιβίωση και του αισθήματος της μοναξιάς ίσως και της στέρησης». ΜΚΒ σελ. 180

Πολλοί υπομείναμε το τραύμα να μείνουμε μόνοι για ώρες, έχοντας να ταΐσουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για να επιβιώσουμε. Τρώγαμε ό,τι μπορούσαμε να βρούμε ακόμα κι αν ήταν μισο-σάπιο, φορούσαμε ό,τι υπήρχε ακόμα κι δεν ήταν καθαρό, είχε τρύπες και δε μας χωρούσε. Ήμασταν απελπιστικά φοβισμένοι, παραμεληθήκαμε και δεν ξέραμε αν θα επιβιώναμε.

Υποφέρουμε από ΔΜΤΣ όπως ακριβώς αν μεγαλώναμε σε μία ζώνη πολέμου. Ως αποτέλεσμα συχνά αναπτύξαμε εθισμούς άμεσα σχετιζόμενους με τις εμπειρίες μας. Εάν δεν είχαμε αρκετό φαγητό ίσως να έχουμε αναπτύξει μία διατροφική διαταραχή. Εάν δεν είχαμε αρκετά ρούχα να φορέσουμε μπορεί να έχουμε γίνει ψυχαναγκαστικοί καταναλωτές ή κλέφτες σε καταστήματα. Εάν τρομοκρατηθήκαμε ότι θα μείνουμε μόνοι μπορεί να έχουμε μάθει να χειριζόμαστε τους άλλους για να τους κρατάμε κοντά μας.

Στα ΕΠΑ ανακαλύπτουμε τα χαρακτηριστικά της Λίστας, δηλαδή τις συμπεριφορές επιβίωσης που αναπτύξαμε ως έναν τρόπο για να τα βγάλουμε πέρα με το τραύμα της παιδικής μας ηλικίας. Καθώς μαθαίνουμε περισσότερα, χρησιμοποιούμε αυτή τη γνώση για να ξεκινήσουμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας με έναν υγιή τρόπο. Κάνουμε μία δέσμευση ότι ακόμα κι αν νιώθουμε συντετριμμένοι δεν θα εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας και το πρόγραμμά μας. Ξέρουμε ότι η ανάρρωση είναι δυνατή στα ΕΠΑ, γιατί τη βλέπουμε στους άλλους.

Σήμερα, εάν στραφώ έξω από τον εαυτό μου για μία μη υγιή λύση, θα θυμηθώ να στραφώ προς τα μέσα για την εμπειρία, τη δύναμη και την ελπίδα που μου δίνει το πρόγραμμα.