«Η αγάπη για τον εαυτό δίνει τη δυνατότητα στο ενήλικο παιδί να αναπληρώσει την αγάπη ή τη φροντίδα που δε λάβαμε ως παιδιά». ΜΚΒ σελ. 436

Πριν από πολύ καιρό μας κατσάδιαζαν, μας παραγκώνιζαν και μας παραμελούσαν. Στις ήσυχες στιγμές μας αναρωτιόμασταν με το παιδικό μας μυαλουδάκι: «Γιατί; Τί έκανα λάθος;».

Κοιτάξαμε έξω στον κόσμο και είδαμε έναν μπαμπά να παίζει στην αυλή με τα παιδιά του. Εκείνα τα παιδιά φαινόντουσαν τόσο χαρούμενα. Στεκόμασταν στην αυλή μας μόνοι μας και αισθανόμασταν σαν το μοναδικό παιδί στον κόσμο που κανείς δεν το αγαπούσε.

Αυτή η απουσία αγάπης έστησε το σκηνικό για χρόνια αναζήτησης. Που και που βρίσκαμε ανακούφιση όταν κάποιος δάσκαλος χαμογελούσε ή ένας φίλος υπερηφανευόταν για εμάς. Αλλά τίποτα δε μας έκανε να αισθανόμαστε αρκετά αγαπητοί ώστε να απομακρύνει τον πόνο. Μερικοί χρησιμοποιήσαμε ναρκωτικά, αλκοόλ, φαγητό και άλλες ψυχαναγκαστικές δραστηριότητες για να γεμίσουμε το άδειο σημείο όπου θα έπρεπε να υπάρχει αγάπη.

Όταν ήρθαμε στα ΕΠΑ νιώσαμε μια σύνδεση όταν ακούσαμε άλλους να μιλάνε για την χωρίς-αγάπη-ζωή τους, επειδή τώρα ξέραμε ότι δεν ήμασταν μόνοι. Μάθαμε ότι ο λόγος που δε νιώσαμε αγαπητοί βασίζονταν σε κάτι που ξέφευγε από τον έλεγχό μας: η αληθινή αγάπη δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον αλκοολικό και τον δυσλειτουργικό τρόπο σκέψης.

Δε φταίγαμε εμείς! Ήμασταν πάντα αξιαγάπητοι. Κάναμε μία δέσμευση να ξεκινήσουμε από την αρχή και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Σήμερα θα μπω σε θετική δράση για να αγαπήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου με έναν τρόπο που μόνο εγώ μπορώ.