«Όταν δεν ήμουν πλέον διατεθειμένος ή δεν μπορούσα να καταπιέσω τα συναισθήματά μου, αυτά εμφανίζονταν διάχυτα και ακανόνιστα». ΜΚΒ σελ. 409

Όταν πήγαμε στις πρώτες μας συγκεντρώσεις, ίσως να νιώθαμε μουδιασμένοι. Μετά καθώς συνεχίζαμε να πηγαίνουμε ξαφνικά νιώθαμε σαν ήμασταν σε μία δίνη, με τα συναισθήματα να ξεπροβάλλουν από το πουθενά και χωρίς προειδοποίηση.

Καθώς προχωράμε στην ανάρρωση, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε όλα μας τα συναισθήματα και να μη φοβόμαστε. Δε βάζουμε όρια στο πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αισθάνεται. Ό,τι κι να προκύπτει για μας αυτή τη στιγμή είναι εντάξει. Δεν προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά, όταν δεν είμαστε. Η διεκδίκηση της αλήθειας μας γίνεται βασική μας ανάγκη. Δεν επιτρέπουμε πλέον στους άλλους να προσπαθήσουν να μας μπλοκάρουν, όταν οι ίδιοι αισθάνονται άβολα.

Διατηρούμε συνειδητή επαφή με μία Ανώτερη Δύναμη μέσα από την προσωπική μας πνευματική αφύπνιση, όποια μορφή κι αν παίρνει αυτή. Καλλιεργούμε μία επιβεβαιωτική και καθησυχαστική ομιλία με τον εαυτό μας υπό τη μορφή του εσωτερικού στοργικού γονιού μας - το γονιό που πάντα αξίζαμε.

Η ανάρρωση ξεδιπλώνεται για εμάς μαλακά με την πάροδο του χρόνου, καθώς βλέπουμε κάθε νέα κατεύθυνση που χρειάζεται να ακολουθήσουμε και μετά την αρπάζουμε και τρέχουμε. Εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και το ένστικτό μας. Τα συναισθήματά μας δεν είναι αφόρητα - είναι αυτά που είναι.

Σήμερα θα επιτρέψω στα συναισθήματά μου να με πλημμυρίσουν με έναν ασφαλή τρόπο. Αυτό θα μου δώσει τη δύναμη να είμαι αυθεντικός με τον εαυτό μου και με τους άλλους.