«Οι συγκεντρώσεις των ΕΠΑ μπορούν να ξεκλειδώσουν το θρήνο που δεν έχει διευθετηθεί για χρόνια». ΜΚΒ σελ. 68

Η σκέψη να κάνουμε δουλειά με το θρήνο ή την απώλεια δε μοιάζει ελκυστική. Ακούγεται σαν να πρόκειται να πάμε σε κηδεία. Υπάρχει μια βαθιά αίσθηση λύπης και μόνο που το σκεφτόμαστε. Αλλά όταν αναθεωρούμε την παιδική μας ηλικία συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα η λύπη μας περιμένει μία ευκαιρία για να εκφραστεί.

Στις συγκεντρώσεις γινόμαστε μάρτυρες δυνατών επιζησάντων του αλκοολισμού ή άλλης οικογενειακής δυσλειτουργίας, καθώς επισκέπτονται την «κηδεία» της παιδικής τους ηλικίας. Τους ακούμε να μοιράζονται τις σημερινές συνέπειες των οδυνηρών εμπειριών της παιδικής τους ηλικίας. Αυτό βοηθάει πολλούς από εμάς να αρχίσουμε να ανακαλούμε τα γεγονότα που οδήγησαν στη συνεχή αίσθησης απώλειας που είχαμε.

Καθώς εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στις συγκεντρώσεις, επιστρέφουν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα - μερικές φορές σταδιακά, άλλες φορές διστακτικά. Αλλά όντως επιστρέφουν, αν είμαστε συνεπείς στη συμμετοχή μας στις συγκεντρώσεις. Εδώ είναι που βρίσκουμε το χώρο να εκφράσουμε το θρήνο για τις απώλειες της παιδικής μας ηλικίας. Εδώ μαθαίνουμε να θεραπευόμαστε μετά από χρόνια άρνηση των συναισθημάτων μας.

Σήμερα θα θυμηθώ ότι είναι σημαντικό για μένα να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου για να θεραπευτώ. Αυτό μου επιτρέπει να συνδεθώ επίσης με άλλους που είχαν παρόμοιες εμπειρίες.