«Παρουσιάζουμε τη δουλειά με το θρήνο στο Πέμπτο Βήμα, συνειδητοποιώντας ότι αυτή η δουλειά είναι ένα ταξίδι ζωής». ΜΚΒ σελ. 200

Ίσως νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να περάσουμε μέσα από το πρόγραμμα των ΕΠΑ χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψουμε πολύ χρόνο στο να θρηνήσουμε τη δυσλειτουργία που απαιτήθηκε να υπομείνουμε καθώς και την απώλεια του πώς θα μπορούσε να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Ίσως θεωρήσαμε ότι τα Βήματα ήταν μία διαδικασία μια-και-έξω.

Αλλά σταδιακά αυτή η αντίληψη εξασθένισε. Όταν ήμασταν έτοιμοι για το Πέμπτο μας Βήμα μας, ίσως μας δόθηκε η πρώτη μας ευκαιρία να θρηνήσουμε συνειδητά τις απώλειες που μέχρι και σήμερα δεν είχαμε τη δυνατότητα να μοιραστούμε με άλλους. Αλλά περάσαμε μέσα από αυτή τη διαδικασία με τη βοήθεια ενός έμπιστου Υποστηρικτή, συνοδοιπόρου στο πρόγραμμα ή ψυχοθεραπευτή.

Καθώς εξακολουθούμε να δουλεύουμε τα Βήματα, αρχίζουμε να ενσωματώνουμε την ιδέα ότι η ανάρρωση είναι ένα ταξίδι ζωής. Μαθαίνουμε ότι κάθε φορά που κάνουμε το Τέταρτο ή το Πέμπτο Βήμα, ξεσκεπάζουμε περισσότερη άρνηση με το να μοιραζόμαστε αυτά που ανακαλύψαμε ως ένα συνεχιζόμενο κομμάτι της διαδικασίας που μας οδηγεί στην πληρότητα.

Αυτό το ταξίδι είναι μια αναζήτηση να ξεφλουδίσουμε τα στρώματα του κρεμμυδιού που φτάνουν πολύ βαθιά. Καθώς δουλεύουμε τα θέματά μας, αποκτούμε μια δυνατότερη αίσθηση ενσωμάτωσης, συνειδητής επαφής και πνευματικής αφύπνισης.

Σήμερα καθώς θρηνώ τις απώλειές μου, παραμένω πρόθυμος να αφαιρέσω περισσότερα στρώματα άρνησης. Βρίσκομαι σε ένα δια βίου ταξίδι ανακάλυψης και ανάρρωσης, μία μέρα τη φορά.