«Εξακολουθούμε να ερχόμαστε γιατί το πρόγραμμα των ΕΠΑ είναι ένας τρόπος ζωής που μας εκπληρώνει συναισθηματικά και πνευματικά». ΜΚΒ σελ. 334

Όταν πήγαμε για πρώτη φορά σε μια συγκέντρωση των ΕΠΑ, ίσως δικαιολογημένα να είχαμε νιώσει ανησυχία. Ίσως να είχαμε πιάσει πάτο και να πήγαμε στη συγκέντρωση ελπίζοντας να βρούμε ανακούφιση, αλλά φοβόμασταν αντίστοιχα ότι ίσως να μη βρούμε καμία απάντηση.

Ίσως να είχαμε βρει μια συγκέντρωση όπου υπήρχαν ορισμένοι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι που δεν έμοιαζαν καθόλου με τα μέλη της οικογένειάς μας. Ή ίσως στη συγκέντρωση να επικρατούσε «άκρα του τάφου σιωπή». Σε κάθε περίπτωση αυτό που βρήκαμε ήταν μια ομάδα αυθεντικών ανθρώπων που ήταν πρόθυμοι να βιώσουν χαρά ή λύπη και να μην αρνούνται την αλήθεια τους.

Κάποιος ρώτησε αν ήμασταν νεοφερμένοι κι αν είχαμε κάποια ερώτηση. Εκείνη τη στιγμή ίσως να δυσκολευτήκαμε ακόμα και να μιλήσουμε. Αλλά μας είπαν «Έλα ξανά» και πως όταν έχουμε ερωτήσεις κάποιος θα είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει να βρούμε τις απαντήσεις.

Σήμερα καθώς εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στις συγκεντρώσεις, βλέπουμε την ομορφιά σε όλα αυτά. Από την πρώτη μας συγκέντρωση τα μέλη ήταν δεκτικά, ανοιχτά και ειλικρινή. Μας ενθάρρυναν να αισθανθούμε άνετα. Κάθε φορά που ακούγαμε το πλάνο συγκέντρωσης να διαβάζεται, αναπτυσσόταν η αίσθηση της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης μας. Οι άνθρωποι στις συγκεντρώσεις μάς επέτρεψαν να είμαστε ο εαυτός μας. Όλο αυτό συνέβη μέσα από πράξεις που ακτινοβολούσαν αγάπη, αποδοχή και κατανόηση.

Σήμερα ανανεώνω τη δέσμευσή μου να είμαι μέρος μιας ομάδας της οποίας οι δράσεις προέρχονται από μια στάση αγάπης και κατανόησης των αναγκών μου ως ενήλικο παιδί.